VERHALEN VAN EN DOOR LEDEN

Najaar treffen 2024 Asten NB

Donderdag 19 september

Tja, ik doe altijd braaf wat de voorzitter zegt, vraagt of opdraagt. Dus toen hij de eerste

avond al zijn charmes in de strijd gooide was dat geheel overbodig. Een kort bevel was

genoeg geweest. Terwijl iedereen lekker onder de wol kroop zweette ik nog uren achter

het toetsenbord. Bevel is bevel riepen de Duitsers soms en onze trouwe voorzitter kan er

ook wat van.

Het treffen is onder een stralende zon van start gegaan. Nog voor de officiële opening

konden we in een buiten kringgesprek elkaar op de hoogte brengen van alle

gebeurtenissen sinds het vorige treffen. Ook deze keer, net als op de camping van het

voorjaarstreffen, was alles nogal chaotisch begonnen. De organisatie had alles keurig op

touw gezet maar de campinguitbater was even vergeten dat we deze dag zouden komen.

Het leverde de nodige ergernis op, zowel bij campinggasten als bij onze organisatoren.

Dankzij ferm optreden van onze flinke voorzitter kwam alles toch nog op de

spreekwoordelijke pootjes terecht.

Tijdens de officiële opening werden de nieuwe leden van harte welkom geheten. Ook werd

er uitvoerig aandacht besteed aan het droevige nieuws dat onze oudste leden, die al vanaf

het aller eerste uur onze treffens bezochten, helaas verstek moesten laten gaan. Door hun

hoge leeftijd hebben ze moeten besluiten dat het niet langer verantwoord was dat zij aan

ons treffen deelnamen. Dat is erg jammer want ze waren altijd erg gewaardeerde

deelnemers die veel plezier en waarde aan onze bijeenkomsten toevoegden. Wij moeten

ons er met grote droefenis bij neerleggen.

Even slaat de schrik bij enkele oudere deelnemers om het hart, hoelang waren zij nog van

de partij?

Ook werd er aandacht besteed aan de onverwachte afwezigheid van een ander trouw lid.

Een plotselinge ziekte gooide roet in het eten waardoor hij verstek moest laten gaan.

Na de beëindiging van de officiële opening waren alle sombere gedachten snel verdwenen

en kon het drankgelag aanvangen Zoals gebruikelijk bleef het nog lang onrustig op

camping.

Vrijdag 20 september

Het was al vroeg reveille. De broodjesservice klopte ons uit de klamme lappen. De ramen

waren dik beslagen maar de vroege zonsopkomst beloofde een prachtige dag. Er werd

snel ontbeten. Om tienuurdertig stonden we allen klaar met de fiets aan de hand om

spoorslags te vertrekken naar Asten. Gelukkig niet naar Asten in Oostenrijk.

Het was een fraaie tocht door een leeg landschap. Tien kilometer later betraden we

museum Klok en Peel. Daar werden we opgevangen door een duo doorgewinterde

gidsen. De groep in tweeën gesplitst werd kundig rondgeleid. Wat een geweldig verhaal

over klokken en de meest fantastische uurwerken. Wij allen hebben geleerd hoe een klok

te luiden en vooral, het kon niet uitblijven, waar de klepel hangt. De Klanken van de de

tientallen bellen galmden nog lang na in onze hoofden. Aansluitend doorkruisten we het

dorp Asten. Een ervaring die menigeen niet had willen missen.

De terugtocht naar de camping was wederom een tocht door leegte. De wind verdreef de

zonnewarmte waardoor we niet geheel gestoofd op de camping terugkeerde.

Er was vervolgens voldoende tijd om bij te komen van alle nieuwe indrukken en ons voor

te bereiden op de barbecue.

Die barbecue was natuurlijk van de kwaliteit die we verwacht hadden. Er werd heerlijk

gesmuld van alle lekkernijen. We aten onze buikjes vol en keken vol spanning uit naar het

avondprogramma.

Na de koffie en even uitbuiken kondigde onze grote lijder Esther aan die een voordracht

hield over de bouw van haar bootje.

Dat was een fantastisch verhaal over tegenslagen en gelukstreffers. Wat kan die vrouw

leuk vertellen. En dat bootje was bepaald geen bootje maar een heus schip. Sommige

leden waren al verbaasd een vrouw met schroevendraaier in de weer te zien, tijdens het

verhaal van Esther werden ze getroffen door een geweldige cultuurschok.

Na het verhaal ging de bar open en kon het drankgelag wederom aanvangen. Zoals

gebruikelijk was het nog lang onrustig op de camping.

Zaterdag 21 september

Ook deze ochtend werden we ruw gewekt door de broodbezorger. Weerspannig klommen

we uit bed en begonnen aan het ochtendritueel. Voor we het goed en wel in de gaten

hadden was het tijd voor het vertrek naar de eerste bestemming van deze dag. Vlot

werden we in rijen van twee opgesteld en fietsten we naar het museum Techniek met een

Ziel in Neerkant. Daar werden we ontvangen door een groep enthousiaste vrijwilligers. De

rondleiding was een reis door ons verleden. Een en al nostalgie. Of het nu ging over oude

gloeilampen of radio's en televisies. We beleefden onze jeugd in vogelvlucht. Overal

klonken kreten van herkenning. Of het nu een stoomstrijkijzer of een antieke bandrecorder

betrof. Tussendoor werd er ouderwets lekkere koffie met een heuse wafel gepresenteerd.

Het was gewoon helemaal top. Helaas werden we al snel door de grote lijder de deur uit

gejaagd want we moesten snel op de camping wat gaan eten voordat we naar de

volgende bestemming moesten vertrekken.

De fietstocht naar de volgende bestemming voerde ons door een deel van het

natuurgebied de Peel. De eerste stop was bij een gigantisch hoge uitkijktoren waar een

deel van de deelnemers meteen in naar boven klom. Een enkeling stond boven te

bibberen omdat de toren begon te bewegen. Gelukkig hield de toren het en kwamen allen

heelhuids beneden. De tocht werd vervolgd en voerde ons naar een leuke uitspanning

waar we wat konden drinken of snacken. Daarbij opgeluisterd door live muziek. Na een

glaasje of een hapje fietste iedereen op eigen gelegenheid terug.

Aansluitend konden we ons storten op de geestelijke voorbereiding voor de strijd om de

wisselbeker die in de avond uren uitgevochten moest worden.

Maar eerst nog even eten. De organisatie had gezorgd voor een heerlijk streekgerecht:

Zuurvlees met Friet!

Nadat de friet en zuurvlees achter de kiezen zat en de koffie er bovenop kon de strijd om

de wisselbeker losbranden.

Maar eerst moest de betreffende beker officieel door de winnaars van het vorige treffen

afgestaan worden. Met pijn in het hart overhandigde Esther de enorme loodzware beker

aan de voorzitter.

Vervolgens werden de deelnemers in rotten van vier door middel van het trekken van een

speelkaart ingedeeld. Daarna krioelde de hele meute dooreen. Een zestal spelen moest

op toerbeurt afgewikkeld worden. Hier en daar viel op dat er niet helemaal eerlijk spel

gespeeld werd. Fanatiek probeerden we elkaar te overtreffen. Het was een gekrakeel van

vanjewelste. Na lange tijd hadden alle spelers de verplichte beproevingen doorstaan,

waarna de spelleiding zich kon storten op het tellen van de punten.

Al snel werd duidelijk welke ploeg gewonnen had, althans volgens de puntentelling.

Meteen werd er van alle kanten protest aangetekend. Er werd beweerd dat de winnaars

met vlasspel tot hun overwinning waren gekomen. Helaas, alle protesten werden

verworpen waarna de beker onder luid gejuich, en hier en daar gemopper, werd

overhandigd. Over een half jaar zal die beker opnieuw inzet zijn tijdens het treffen. Het

drankgelag kon beginnen en volgens traditie bleef het ook deze dag nog lang onrustig op

de camping.

Zondag 22 september

Reveille werd gehouden door de broodjesservice. Na het ontbijt trok een ieder met wat

duffe gezichten naar de recreatieruimte om het treffen af te sluiten met koffie en de ALV.

(zie de notulen)

Na het sluiten van de vergadering trok een ieder voldaan huiswaarts. Over een halfjaar, bij

leven en welzijn, zien wij elkaar wederom.

Voorjaarstreffen 2024 Bathmen

Donderdag 2 Mei

Wat moet ik nu weer schrijven over deze bijeenkomst? Het is zo gemakkelijk gezegd: O, dat doet

Esther wel even. De voorzitter loenst mij al slijmerig toe. Zal ik me dan toch opnieuw laten

verleiden? Maar waarover zal dit verhaaltje dan gaan? Over de uitbater van de camping die ons allen

persoonlijk begeleide naar een plekje? Over zijn uitvoerige meten tot de camper precies goed stond?

Over zijn woede uitbarstingen omdat een van ons de euvele moed had een kuiltje in het gras te

maken? Over die onfortuinlijke camperpiloot die per ongeluk buiten de paden geraakte? Is dat

allemaal wel interessant genoeg om in een verslag te vermelden? Ik weet het niet.

Kan ik het niet beter hebben over de vreugde over het weerzien. De blijdschap dat we elkaar na de

lange winter eindelijk weer in de armen kunnen sluiten. Tja, daar zou ik het natuurlijk over kunnen

hebben, maar dat weten jullie allemaal zelf wel. Daar heb je geen chroniqueur voor nodig. Nee, ik

kan het beter hebben over onze voorzitter die de openingsvergadering zo kundig leidde. Tja, ook dat

hebben jullie zelf wel opgemerkt. Verdorie, wat is er dan belangrijk genoeg om te vermelden. Daar

moet ik eerst maar eens een nachtje over slapen. Morgen weer vroeg op en klaar staan met de fiets

om de lange weg naar Holten te volbrengen. Daar de droevige geschiedenis beelden tot ons laten

komen en ons laten meevoeren tussen de graven. Morgen, dan doe ik vast inspiratie op, zo niet kan

ik de min of meer verstrekte opdracht altijd nog teruggeven.

Vrijdag 3 mei 2024

Tijdens het ontbijt was het nog droog. De hitte van gisteren was door vochtige koude verdrongen.

Het weerbericht voorspelde niet veel goeds. We werden hoe dan ook rond tien uur verwacht voor

een lange fietstocht naar de Holterberg alwaar we het ereveld vol gevallen Canadezen gingen

bezoeken. Nu is het bezoeken van begraafplaatsen toch al niet een van mijn favorieten maar het

idee dat we straks over de graven van duizenden gesneuvelden Canadezen gingen wandelen trok mij

in helemaal niet. Maar bevel is bevel. De voorzitter had besloten dat we dat gingen doen dus hadden

we geen keus. De regen begon tegelijk te vallen met ons vertrek. Overal was regenkleding vandaan

getoverd maar dan kon niet verhinderen dat we als verzopen katten op het ereveld arriveerden.

Daar werden we vriendelijk ontvangen door een paar aardige gidsen en namen met koffie en koek

plaats in het filmzaaltje. Na een korte inleiding werd er een film gestart die ons meer liet zien over

de gesneuvelde militairen over wiens graven we zouden lopen. Als de stemming al niet flink in

mineurgeraakt was door de koude regen deed die film dat wel. De enorme aantallen jong

gesneuvelden raakten ons allemaal diep. De rondleiding over het ereveld deed er nog een flinke

schep bovenop. Met hangende schouders klommen we verkleumd op de fiets om de lange

terugtocht naar de camping te volbrengen. Drijfnat kropen we stilletjes in onze campers.

Zeventienuurdertig werd er verzamelen geblazen voor de aanval op de patat kar. Eerst nog even

koffie of thee en een gesprek over de opgedane diepe indrukken van de ochtend. Het herdenken van

de doden zou het hele weekend als een schaduw boven de groep hangen. De jongen in de patatkar

was echt een vliegensvlugge wonderboy. De patat, croquetten en frikandellen vlogen over zijn

toonbank. Het wachten op de warme hap hoefde dus niet lang te duren. De nieuwe in België

woonachtige leden voelden zich door deze maaltijd helemaal in de groep opgenomen. En na het

openen van de muntenkassa kon het drankgelach aanvangen en was de bedrukte stemming van de

ochtend snel vergeten. Natuurlijk bleef het nog lang onrustig op de Flierweide ondanks de

regelementen die anders voorschrijven.

Zaterdag 4 mei 2024

Om tien uur stond iedereen in de zon klaar om richting Deventer te vertrekken. Wederom een pittig

fietstochtje. In Deventer aangekomen werden de fietsen min of meer veilig opgeborgen achter de

Hema. Vervolgens gingen we op zoek naar het gebouw de Waag en een stadsgids die daar op ons

wachtte. Vanaf daar werden we op prettige en deskundige wijze door het Bergkwartier geleid.

Tijdens die rondwandeling veranderde we in Deventerkoek deskundigen en konden we erna alles

vertellen over rivierduinen waarop Deventer gebouwd is. Aansluitend gingen we uitgebreid lunchen

in het restaurant van de Hema. Dat was een uitzonderlijke, geweldige ervaring. Er was van alles

mogelijk. Niets was te dol, zelfs Henk was dik tevreden. Het personeel was bijzonder vriendelijk.

Restte ons een bezoek aan de winkelstraten van het fraaie Deventer en de tocht terug naar de

vriendelijke uitbater van de Vlierweide in Bathmen. Vervolgens uitrustend en ons geestelijk

voorbereidend op de Pubkwis kletsten we nog wat bij de campers.

Al op tijd zaten we aan aan de heerlijke Chinees van de dag. Voor hij het goed en wel wist was de

Aziaat verorberd. De maaltijd werd gevolgd door het zwaarste deel van onze samenkomst. De

herdenking werd op gepaste wijze gevolgd via een bijna kosteloos beschikbaar gestelde TV van de

Flierenfluiter. Nadat dit droevige deel zonder incidenten volbracht was gaf onze grote voorzitter het

startsein om onze vrijheid op uitbundige wijze te vieren. De door Bea en Gerard geleide Pubkwis was

een waar spektakel. Natuurlijk was het de dames tegen de heren en ook nu weer moesten die heren

het onderspit delven. Ze werden op verpletterende wijze verslagen. Gerard had er nog alles aan

gedaan om op slinkse wijze de mannen te bevoordelen welks door Bera op effectieve wijze werd

voorkomen. Natuurlijk was het ook deze avond, geheel tegen de regelementen van de Flierenfluiter,

nog lang onrustig.

Zondag 5 mei 2024

Al vroeg werd onze nachtrust verstoord door het eerste vertrekkende lid Eddie. Niet veel later

wisten Leo en Jans op onhandige wijze hun sporen na te laten omdat ze naar een feestje moesten.

Ook ons trouwe lid Henk ging er snel vandoor voordat de boer in de gaten kreeg wat er op zijn veldje

aangericht was. De rest bleef dapper voor de koffie en het afsluitend woord van onze grote

voorzitter. Het weekend was voorbij voor we het in de gaten hadden. We hadden het nodige

opgestoken op de Holterberg en in Deventer. Tevens verzorgede de uitbater van deze camping een

duidelijke demonstratie van de zegwijze: Boerenslimheid!

Esther.

Najaars bijeenkomst 2023

Organisatie: Yvon Klomp en Betsie Heins Assistentie: Job en Corstiaan

Donderdag 21 september

Toen wij met stormwind en hevige regen uit Leiden vertrokken waren we nog vol goede moed. Het

toverachtig* organisatie duo had vast gezorgd dat het in Oldemarkt kurkdroog was. Helaas bleek bij

aankomst dat het duo hun toverkunsten voor andere doeleinden hadden aangewend. Voor welke

bleef vooralsnog onduidelijk. We werden naar een sompig grasveld gedirigeerd. Mijn eerste gedachte

was dat we tot de eerst volgende vorstperiode vast zouden zitten. Men verzekerde ons dat de

eigenaar over een goede tractor beschikte en ons wel even los zou trekken. Het regende gestaag

door. Dat kon je verwachten als je een bijeenkomst op een waterbuffel boerderij organiseerde.

Tijdens de openingsvergadering, onder leiding van onze alom volprezen Gerard de Griek, zou het wel

duidelijk worden waar de dames hun toverkunsten dan wel voor gebruikt hadden.

We werden aan het begin van de avond in een ruime, gezellige schuur ontvangen met koffie en wat

lekkers. Iedereen schoof aan aan lange tafels en de gesprekken brandden overal los. Het was een

gekakel van jewelste. Toch wist onze betrouwbare voorzitter de goegemeente tot stilte te manen

waarna hij het weekend officieel opende. Helaas, zo vernamen we, waren er twee campers

afgevallen. Jans en Leo moesten verstek laten gaan en ook Eddie kon niet komen wegens een

heupoperatie. Twee nieuwe stellen waren wel aanwezig en een koppel kwam de kat uit de boom

kijken. Na een paar huishoudelijke mededelingen konden de kurken van de fles en het feest

losbarsten.

Vrijdag 22 september

Na een goede nachtrust en een droog begin van de dag was het tijd voor een

voorlichtingsbijeenkomst in de gemeenschappelijke ruimte. De waterbuffel boer hield voordracht

over het slachtrijp op laten groeien van waterbuffelstieren. Hij fokt dus zelf niet maar doet precies

het zelfde als de kalvermesters. Uit zijn verhaal konden we opmaken dat het eten van

waterbuffelvlees veel gezonder is dan rundvlees. De voordracht was wel wat lang ondanks het snelle,

westerse tempo waarin de boer het woord voerde. Aansluitend nog snel even een bakje koffie of een

kom thee en dan ons gauw voorbereiden voor het volgende programma punt.

Inrotten van tien via een drukke weg op de fiets naar het bezoekerscentrum Weerribben. Daar

rondkijkend moesten we even wachten op het vertrek van de rondvaart voor een tocht door de

Weerribben. Even was er een verdrietig moment toen Jose en haar dochter zich bij de groep

voegden. Het was een warm welkom en weerzien. Een ernstig kijkende bemanning ontving ons aan

boord. De tocht voerde ons over brede kanalen en smalle slootjes terwijl onderweg de kapitein ons

vertelde over het leven van de rietsnijder in dit uitermate waterrijke gebied. Menig verhaal werd

doorspekt met grappige voorvallen. Onderweg werd natuurlijk wederom koffie en thee geschonken,

aansluitend wat andere dranken. Een heel verzorgt geheel. Dat de boot was voorzien van een

overkapping was geheel overbodig. Ik begin te beseffen dat al het toverpoeder door de dames was

aangewend voor het beïnvloeden van de weergoden. En met succes, de hele dag bleef het droog. Ik

was benieuwd of dat morgen ook het geval zal zijn want dan moeten de fietsen opnieuw van stal.

Maar nu eerst het avond programma.

Aan dat programma mankeerde niets. De grappige barbecue, bediend door de boer him self, en het

aanvoeren van allerlei heerlijkheden door de boerin, stonden garant voor een heerlijke maaltijd.

Toen Bea vervolgens de muntjeskoffer tevoorschijn haalde en er snel werd ingeslagen barste het

feestgedruis los. Het werd weer een donders gezellige avond. Natuurlijk bleef het ook nu nog lang

onrustig op de camping.

*Voor de niet ingewijden: het toverachtig duo bestaat uit toverkol Yvon en tover leerling Betsie

Zaterdag 23 september

De ochtend konden we helemaal naar ons eigen idee invullen. Dat was goed te doen want de

toverdames hadden kennelijk voldoende toverpoeder achter de hand gehouden om te zorgen voor

een zonnige ochtend. Dus konden we gaan fietsen of gewoon bij elkaar naast de camper rustig wat

kletsen terwijl de zon ons verwarmde. De notoire drinkers gebruikten de zonnige ochtend om ergens

in een hoekje de bekende kater te wissen.

De groep verzamelde aan het begin van de middag voor de fietstocht naar het volgende evenement.

Volgens het programma zou dat een tocht van vijf kilometer zijn maar het bleek er nog geen eentje

te zijn. Kennelijk was de afstand per bezemsteel gemeten. Bij het koetsiers museum stonden twee

prachtige wagens klaar om ingespannen te worden. Even dacht ik dat het een doe het zelf ding was,

maar al gauw kwam er een volledig uitgedoste equipage met een viertal enorme paarden

tevoorschijn. Kundig werden de dieren voor de wagens gespannen. Na de nodige fotomomenten

mochten we instappen voor de rijtoer. Het was wel wat warm in de wagen maar dat kon de pret niet

drukken. Onder begeleiding van hoefgetrappel en onderlinge vrolijke gesprekken voerden de ervaren

koetsiers ons langs berg en dal. Na een korte pauze met nog meer fotomomenten werd de tocht

vervolgt. Toen we aankwamen op het vertrekpunt was er nog gelegenheid om al het fraais te

bezichtigen in het museum. Daarna volgde de heel korte rit terug naar de camping. Wonder boven

wonder scheen de zon volop en konden we ons geestelijk voorbereiden voor het avond programma.

Ik had deze zin nog niet geschreven of het begon te regenen.

Tegen zessen traden we aan in de recreatieruimte in afwachting van de Hollandse avond. (Die term

deed mij denken aan "de bonte dinsdagavond trein") Gewapend met bord en lepel wachten we en

wachten we nog maar even. Dan worden grote ketels soep binnengebracht en kon de smulpartij

beginnen. Het was heerlijke soep. Kaassoep en groentesoep begeleid door stokbrood met

kruidenboter. Alles typisch Hollandse kost. Daarna kwam de koffie en werd er de komst van een

dessert aangekondigd. Dat dessert liet wat lang op zich wachten zodat we ineens op een januari aan

de oliebollen zaten.

De spelavond begon. Er werden Bingo formulieren uitgereikt. De prijzen werden ook meteen maar

uitgedeeld. Gaandeweg verschoven die van positie. We speelden geen gewone bingo, waar ik zo

goed in ben, maar muziek bingo. Er werden echte Hollandse deuntjes gedraaid en dan moesten wij

het juiste nummer aankruisen. Al snel had er iemand bingo, een Limburger die Hollandse deuntjes

kent. Daarna verliep een en ander wat chaotisch en hebben we ons op de drank gestort, ondertussen

mochten we onze prijzen uitpakken. Waar ze al die prachtige prijzen vandaan getoverd hebben is mij

een raadsel. Natuurlijk bleef het wederom lang onrustig in de Hollandse ruimte.

Zondag 24 september (In de Griekse jaartelling: zondag 25 september)

Onze trouwe Gerard de Griek opende de vergadering die in de buitenlucht onder een stralende zon

plaatsvond. Voor de inhoud verwijs ik naar de Notulen. Na de rondvraag werd het weekend

afgesloten en gingen we allen ons weegs.

Esther

Het Najaar weekend Nieuw Niedorp 2022 door de ogen van Esther de Blank:

Om de najaar bijeenkomst van de Hobby-camperclub te bezoeken moesten wij opnieuw voorzichtig te werk gaan. Want nu vond dat plaats in west Friesland. Ook een gebied met een reputatie die er niet om liegt. Als Hollander kon je daar zomaar de kop verliezen.

Gelukkig wisten wij via verborgen omwegen het campingterrein waar de samenkomst zou plaatsvinden ongemerkt te bereiken. Wel een dag te vroeg, maar dat was niet erg want het bleek een zeer aangename camping.

Op donderdag middag stroomden het veldje waar we allemaal zouden staan geleidelijk aan vol. Zodoende gingen wij veilig op in de groep. Die middag werd het al een gezellige boel. Onze voorzitter opende de bijeenkomst die avond op officiële wijze waarnaar wij ons tegoed konden doen aan de gratis drank. Dat kun je gerust overlaten aan Hobby bezitters.

De vrijdag werd besteed aan educatie. We werden naar het rundvee museum geleid waar we na koffie met appelgebak onderwezen werden in de wonderlijkwereld van het boerenbedrijf. Koeien van allerlei ras werden ons uitvoerig getoond, vervolgens een tiental kippenrassen. Geiten en de moestuin waren ook uitgebreid te bewonderen. Voor een stadsmens van jonge jaren zou er een geheel nieuwe wereld opgegaan zijn, edoch de gemiddelde leeftijd van onze groep is ongeveer zestig. Wij hebben ons kostelijk vermaakt met al die verschillende koeien die we met plezier handjes hooi aanboden. Die avond hebben we met zijn allen een lekkere chinees opgegeten en aansluitend weer gezellig wat gedronken.

De dag erop bestormden we gezamenlijk het kleine Kremlin. Een samenraapsel van meest uiteenlopende bouwsels waar een zonderlinge kunstenmaker zich had uitgeleefd. Overal waren de prachtigste sculpturen te zien die hij van oude rommel in elkaar flanste. Draken, vliegende vissen en andere fantasiedieren in kopergroen werden door ons bewonderd. Alles werd uitvoerig van uitleg voorzien door een aantrekkelijke juffrouw die er een gepaste show van maakte. Aan het uiteinde van ons bezoek dook geheel onverwacht de oude kunstenaar op om het toneelspel van de gids nog wat verder uit te diepen. Het was een geslaagd bezoek aan deze wonderlijke wereld. Aansluitend ging men te fiets op bezoek bij het gigantische tuincentrum de Boet. Ikzelf liet verstek gaan omdat ik het bezoek aan het Kremlin moest verwerken.

Ook de daarop volgende avond zou er gezamenlijk gedineerd worden. Nu bleek één van de leden, de vrouw die ook het geheel had georganiseerd, een heks te zijn. Dat ze heks was bleek niet uit het dragen van een puntmuts of het voeren van een kraai op haar schouder, noch uit een bungelende, gedroogde vleermuis aan haar oorlelletje. Het bleek slechts uit het geschreven programma waarin werd aangekondigd dat ene Von een maaltijd in een heksenketel zou bereiden. Er werden vuren ontstoken waarboven zij op vernuftige wijze een geweldige maaltijd bereidde. Die maaltijd smaakte geweldig en de er achteraan gegoten drank was ook niet te versmaden. De zelfde heks liet ons een zeer ingewikkeld bordspel spelen waarvan menig lid der vereniging nog altijd geen bal snapt. Dat mocht de pret niet drukken want het was opnieuw een zeer geslaagde avond.

Dat we met een heks van doen hadden bleek ook uit het feit dat ik die avond op sluwe wijze vergiftigd was en de nacht kronkelend van buikpijn zonder te slapen heb doorgebracht. De hele zondag heb ik verstek moeten laten gaan om al dat gif uit te laten werken. Op dinsdag was ik weer de oude en wij zonder kleerscheuren uit het gevaarlijk gebied verdwenen. Al met al was het een geweldig leuke bijeenkomst. Zij die niet aanwezig waren hebben echt wat gemist.

Het zal je Hobby maar wezen

Terwijl de Zuiderzeeballade uit de speakers schalt, en wij uit volle borst zingen dat aan gindse horizon Emmeloord ligt, jakkeren we met een gangetje van tachtig kilometer per uur over de kaarsrechte polderweg. Het is de derde dag van onze lange tocht naar het hoge noorden. Het uiteindelijk doel is de jaarlijkse bijeenkomst van trotse bezitter van Hobby campers. Een groep fanaten die er plezier in heeft om met hoogbejaarde campers door de Europese landen scharrelen. De naam van de plaats waar we bijeen zullen komen is niet uit te spreken zonder een ernstige tongbreuk op te lopen. Het uit het hoofd neer schrijven is voor mij ook onmogelijk. Gelukkig hebben we het woord correct in de navigatieapparatuur kunnen invoeren waardoor we waarschijnlijk overmorgen het ons gestelde doel zullen bereiken. We hebben voor de lange tocht drie hele dagen uitgetrokken. Ons campertje is natuurlijk ook hoog bejaard en wij zelf hebben ook al een respectabele leeftijd bereikt. De afstand die we per dag kunnen overbruggen is daardoor beperkt.

Onze eerste stop was in het plaatsje Huizen dat grenst aan de voormalige Zuiderzee. De camperplaats, waar je heerlijk geheel gratis kunt overnachten, grenst aan een ruim grasveld. In vijf stappen bereik je bossen waar je heerlijk kunt wandelen, en hoe uitzonderlijk voor ons overvolle land, de hond gewoon los kunt laten lopen. Niks lange lijn en poepzakjes. Lang leve de vrijheid. Fietspaden grenzen ook al aan deze gratis camperplaats. Dus hebben wij ons nog hagelnieuwe fietsen uitvoerig kunnen proberen. Tevens de nagenoeg nieuwe hondenkar achter de fiets gekoppeld, zodat onze trouwe viervoeter fijn mee kon rennen en, nadat ze vermoeid was, in de kar kon rusten. Dat uw trouwe schrijfster daardoor extra zwaar moest trappen deerde haar niet want dat heeft ze graag voor het hondje over.

De dag dat we op die prachtige plek arriveerden vielen we met onze neus in de boter. Vielen we met ons gatje in de boter zouden onze Vlaamse buren te zeggen. Wij vonden het voldoende om de neus te beboteren. Op het ruime grasveld naast de camper stonden overal allerhande foodtrucks opgesteld. Foodtruck is een nieuwe benaming voor vreetkar. Er was van alles te eten. Van gewone patat met mayonaise tot Thaise hapjes of exotische drankjes. Een gitaar duo luisterden het geheel op met songs, liedjes zeiden wij vroeger, uit onze jeugd. Het jonge stel speelde en zong er lustig op los. Het was die dag dus volkomen overbodig om zelf de maaltijd te bereiden. Dat hadden we thuis al gedaan, onze maaltijd lag klaar in ons koelkastje.

Gelukkig verdween de hele santemekraam op tijd zodat we niet al te laat ons bed konden opzoeken. Per slot van rekening hadden we een vermoeiende dag achter de rug. Een lange rit over overvolle wegen, vervolgens een wandeltocht door de bossen met aansluitend een zware fietstocht door de omgeving. Daarnaast het uren opsnuiven van allerlei etensluchtjes en luisteren naar muziek die herinneringen uit onze jeugd opriep.

De tweede dag van onze tocht naar het hoge noorden brachten we luierend naast de camper door. De zon scheen er lustig op los en het grasveld was weer helemaal tot onze beschikking. We mochten twee hele dagen van deze gratis plek gebruik maken. Dat wilden we volop benutten. We liepen natuurlijk wel even een klein stukje met de hond en bezochten ook even de haven van Huizen. De havenmeester aldaar was tevens de controleur van de camperplaats, maar we hadden hem gisteren nog niet gezien. Het was toen zondag en een andere keer dat wij van deze plek gebruik maakten vertelde de betreffende ambtenaar dat hij niet werkte op zondag. Dus konden we misschien wel stiekem nog een nachtje blijven. Dat deden we natuurlijk niet, niet omdat wij zo braaf zijn, nee, we dienden op tijd op onze bestemming in het Noorden te arriveren.

Dus de volgende morgen, nadat Lief nog even de plaatselijke supermarkt bezocht, maakten we aanstalten om te vertrekken. Net toen we naar buiten wilden gaan om onze fietsen op te laden werd er op de deur geklopt. De havenmeester stond in vol ornaat klaar om ons mede te delen dat wij reeds twee nachten hadden verbleven op deze plaats zodat wij dienden te vertrekken. Vrolijk vertelden wij hem dat we juist aanstalten maakten om dat te doen. Tevens informeerden wij of het gerucht juist was dat de gratis plek binnenkort niet langer gratis zou zijn. Helaas bevestigde de overijverige ambtenaar het gerucht en vertelde dat er allerhande voorzieningen zouden worden aangelegd. Zoals een sanitair gebouw, een stortplaats en ruim voldoende elektra aansluitingen. Helaas zou de plek dan niet langer gratis zijn, wel het aantal plaatsen uitgebreid worden. Kortom, weer een prima camperplaats naar de bliksem. Snappen die Hollanders dan niet dat campers zelf alle voorzieningen hebben. Die wagens zijn niet voor niets zo kostbaar. Ze zijn voorzien van toilet en douche, op het dak zit minimaal één zonnepaneel. Als er ergens een put is waar de WC cassette geleegd kan worden is dat meer dan voldoende. Maar nee, het moet allemaal luxe of nog luxer.

Bedroeft vertrokken we en lieten ons in noordelijke richting leiden door de navigatie. Zo kwamen we terecht op een camperplaats in de buurt van Emmeloord. Deze was niet geheel gratis. Maar er werd voor een heel klein bedrag allerhande geboden. Een winkeltje waar je voor normale prijzen van alles zelf kon pakken zolang je het maar op het inschrijfformulier noteerde. Gratis drinkwater en indien nodig bijna gratis elektriciteit. Vlak naast de rustige plek bevond zich een leuk meer waar je heerlijk omheen kon wandelen. Fietspaden waren er in overvloed, kortom voor bijna niets hadden we alles en konden we heerlijk genieten van de rust.

Vind je het leuk om nog meer verhalen van Esther te lezen? Klik dan op onderstaande button